နီေရာင္ေတာက္ပနီေသာ မိုးထက္ေစာေစာတခုမွာ ပုရြက္ဆိတ္တေကာင္ ေပါ့ပါးလ်င္ျမန္စြာ အစာရွာထြက္လာယင္း လိပ္ျပာအျဖစ္သို႔ အသြင္ေျပာင္းခါနီးျဖစ္ေသာ ေဒါင့္ေဒးအိမ္နားက ျဖတ္လာ၏။ သက္၀င္ခါစ ေဒါင့္ေဒးက သူပုတံုးကိုတခ်က္ လႈပ္ယမ္းလိုက္၏။ ပုတံုးလႈယမ္းမႈက ပုရြက္ဆိတ္အား ကဲ့ရဲ့ေျပာဆိုရန္ ဆြဲေဆာင္လိုက္သလိုလို ျဖစ္လီ၏။ “ငရဲႀကီးလိုက္ေတပင္..။ တရိစၦာန္ျဖစ္ရစြာေတာင္ ၿခီးလက္မစံု၊ သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္ေတပင္...။ ဇာေလာက္႐ုပ္ဆိုးလိုက္ေတ ဘ၀ေလးခ်င့္။ ငါက ထိုနားေဒနား ၿပီးလႊားႏိုင္ေရ။ ဧရာမႀကီးမားေရသစ္ပင္အျမင့္တိကို ၿပီးတက္ႏိုင္ေရ။ နင္ကား ေအမရြတ္ခြံေခ်ထဲမွာ ေထာင္က်က်လို႔ရာ။ ပုတံုးေခ်တခုတည္းရာ လႈပ္ႏိုင္ေရ။ ဘ၀ငရဲဆိုစြာ ယင္းခ်င့္ရာမနားေယ..။” ဟု ပုရြက္ဆိတ္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ ေျပာလိုက္၏။ ေဒါင့္ေဒးမွာ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ၾကား႐ုံေလာက္ရာ နားေထာင္နီလိုက္ရ၏။
သံုးေလးရက္ၾကာေသာေနာက္မွာ ပုရြက္ဆိတ္ ေနာက္တေခါက္ အနားကျဖတ္လာေသာအခါ မရြတ္ခြံပိုးအိမ္အခြံတခုတည္းရာ ေဟာင္းေလာင္းတြိ႔ရ၏။ ပါတ္၀န္းက်င္းကိုတခ်က္ သိုင္း၀ိုင္းၾကည့္လိုက္၏။ ဇာနားေရာက္လားခေလ ေဒါင့္ေဒတေကာင္း.... စိတ္မွာရည္ရြက္လိုက္၏။ အလြန္လွပေသာ ေရာင္စံုအျပည့္နန္႔ လိပ္ျပာေတာင္ပန္ခပ္နီေသာ အရိပ္ႀကီးတခု က်လာသည္ကို အလန္႔တႀကီးတြိ႔လိုက္ရ၏။ လိပ္ျပာက ”တခ်က္ ၾကည့္စမ္..!..!..! အေဆြသနားေရ ေဒါင့္ေဒးသူငယ္ခ်င္းပါရာ...။ လ်င္ျမန္သြက္လက္ေတ အေဆြၿခီေခ်ာင္းတိ ခြန္အားဟိသေလာက္ က်ႏႈပ္ကိုမွီေအာင္ လိုက္ၿပီးၾကည့္ပလင္..။ က်ႏႈပ္ေျပာေရစကားေခ်တိကို နားေထာင္ခ်င္ေက က်ႏႈပ္ကိုမွီေအာင္ ခ်ိတ္တက္ပါလတ္...အေဆြ..။“ ဟု ေျပာယင္း ေဆာင္းဦးေပါက္ လီေျပလီညႇင္းထဲ ပ်ံတက္လားလီ၏။
”႐ုပ္သြင္ျပင္တိေရ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္စီတတ္၏“
ဘာသာျပန္
ခိုင္ျမသိန္း (ေခ်ာင္းသာႀကီး)
၂၈၊ ၀၉၊ ၂၀၁၀
No comments:
Post a Comment